W początkach XX wieku miał miejsce ogromny napływ Polaków do polskiej dzielnicy, tzw. Polish Downtown w Chicago, skutkiem czego brakowało mieszkań, a także miejsc w kościołach i szkołach. Toteż nowo przybywający osiedlali się na obrzeżach dzielnicy. Parafia św. Młodzianków powstała na południowych krańcach polskiej dzielnicy, w niewielkiej odległości na południe od kościoła św. Trójcy i na zachód od kościoła św. Jana Kantego. Były to okolice zamieszkałe głównie przez Niemców i Irlandczyków. Na prośbę nowoprzybyłych Polaków ks. Franciszek Lange proboszcz parafii św. Jozafata pomógł w założeniu dla nich nowej parafii. Duchowny był jednocześnie diecezjalnym konsultantem.
Dzięki jego staraniom, za 54 tys. dolarów zakupiono od niemieckich luteran budynek kościoła (św. Jana Ewangelisty zbudowany w 1867 r.) wraz z murowanymi zabudowaniami szkoły, posiadającej sześć dużych klas oraz plebanią. Nabyte nieruchomości zajmowały siedem parceli przy ulicach Superior i Bickerdike (obecnie Bishop). Warto dodać, że część pieniędzy na tę inwestycję przekazali: bp. P. Rhode (7 tys. dolarów) i ks. Lange (2 tysiące dolarów). Oficjalnie parafię erygowano w październiku 1905 r. W tym samym miesiącu zaczęła funkcjonowanie szkoła, prowadzona przez siostry nazaretanki. Z uwagi na to, że według kontraktu, luteranie zajmowali świątynię do 1 grudnia, do tego czasu tymczasowo zorganizowano kaplicę w jednej z sal szkolnych. Tam właśnie, 22 października 1905 r. pierwszy proboszcz parafii ks. Jan Zwierzchowski odprawił pierwszą Mszę św. Należy dodać, że ks. Zwierzchowski był tu proboszczem do 1960 r. Nowy kościół został poświęcony przez abp. J. E. Quigley’a 10 grudnia 1905 r. Na początku swojego istnienia parafia liczyła 144 rodziny, a szkoła ok. 160 uczniów, jednak od tego czasu przybywali nowi członkowie wspólnoty, do której dołączyli także Polacy, uczęszczający dotychczas do niemieckiego kościoła św. Bonifacego. Po dwóch latach, w 1907 r. obsadę duszpasterską wzmocnił wikariusz. W tym czasie rozbudowano również szkołę, dzięki czemu powstało sześć nowych pomieszczeń przeznaczonych na sale lekcyjne. W kolejnych latach odnotowano dalszy rozwój parafii. Wkrótce bowiem, za 52 tys. dolarów, zakupiono kolejnych osiem parceli z zabudowaniami mieszkalnymi przy ulicach Superior i Armour, pod budowę nowego kościoła i plebanii. Inwestycję rozpoczęto w kwietniu 1910 r. Budynek plebanii ukończono w ciągu sześciu miesięcy, zaś dotychczasową siedzibę wyremontowano oraz dobudowano dodatkowe pomieszczenia mieszkalne dla sióstr felicjanek, które nauczały w szkole od 1906 r. Budowa kościoła postępowała niestety dużo wolnej, z powodu strajków jakie trwały w Chicago. W czerwcu 1911 r. bp P. Rhode poświęcił kamień węgielny, a w 1912 r. – kościół. Od tego czasu parafia stawała się coraz bardziej liczna. Do szkoły uczęszczało wówczas aż 1035 uczniów. W związku z tym w 1914 r., w miejscu starego kościoła, rozpoczęto budowę nowej szkoły, którą ukończono w 1915 r. Szczyt liczebności uczniów przypadał na 1923 r., kiedy zarejestrowano 2694 wychowanków. Wtedy to zbudowano (1923 r.) nowy dom zakonny dla powiększającej się kadry sióstr nauczycielek. Jak widać, w latach 20. parafia przeżywała największy rozkwit. W początkach tego okresu liczyła 15 tys. wiernych, a w jej strukturach działało ponad 40 towarzystw. W 1927 r. zaczęto wydawać czasopismo parafialne „Młodziankowianin”, zaś w 1941 r. biuletyn, pt.: „Kalendarzyk tygodniowy”. Młodzi parafianie brali udział w działaniach wojennych podczas obu wojen światowych. Trzykrotnie żegnano tu ochotników odchodzących do armii polskiej w czasie I wojny światowej, W czasie wojny aktywnie działało Towarzystwo Imienia Jezus, którego członkowie zajmowali się wysyłaniem paczek dla parafian objętych wojenną mobilizacją. Społeczność parafialna liczyła w 1941 r. 2800 rodzin, w tym 1125 dzieci uczęszczających do tamtejszej szkoły. W tym samym roku powiększono plebanię. Od początku lat 50. rozpoczyna się regres w życiu parafii z uwagi na migrację członków tej społeczności. Wielu z nich przeniosło się do północnych dzielnic miasta, a ich miejsca zajęli Portorykanie. Nadto, pod koniec lat 50., budowa autostrady zmusiła część parafian do zmiany miejsca zamieszkania. W 1962 r. w budynku kościoła wybuchł pożar, który spowodował poważne straty. Przez rok odprawiano Msze św. w audytorium szkoły. W latach 60. ma miejsce dalsza zmiana w strukturze ludności, w której dominować zaczęli Latynosi. Kolejna dekada to okres renowacji budynków wchodzących w skład zabudowań parafialnych. Ks. Edward Pająk z parafianami podjęli się tego wielkiego dzieła. Inwestycja prowadzona była przez dziesięć lat. Kwota, jaką przeznaczono na ten cel wyniosła ok. 300 tys. dolarów. Dzięki staraniom proboszcza, zadbano o najbliższe sąsiedztwo kościoła, pomimo dewastacji jakiej stopniowo ulegała otaczająca dzielnica. W 1975 r. do parafii św. Młodzianków, dołączono terytorium niedziałającej już parafii św. Columbkille, założonej przez Irlandczyków w 1859 r. Tym samym parafia etniczna stała się terytorialną. Mimo powiększenia obszaru parafii, liczba jej członków stale malała. W 1978 r. szkoła liczyła zaledwie 284 uczniów, w 1989 r. już tylko 183. Jednak nie podjęto decyzji o zaprzestaniu jej działalności, mimo że w tym czasie w Chicago zamknięto już 33 parafie. Parafię zasiliła nieco emigracja „solidarnościowa”, od 1981 r. przez niemal 30 lat działała tu sobotnia Polska Szkoła im. Św. Młodzianków. Kolejne zmiany w strukturze parafii miały miejsce w 1990 r., po dołączeniu wiernych z zamkniętego kościoła św. Bonifacego. W tym czasie, rozwinęło się znacznie duszpasterstwo hiszpańskojęzyczne, powstała również szkoła języka i kultury hiszpańskiej a także szkoła tańca hiszpańskiego. Siostry felicjanki podjęły wówczas ogromny wysiłek ratowania szkoły. W 1998 r., gdy przekazywały administrację szkoły w ręce świeckiej dyrektorki, szkoła liczyła 280 wychowanków. W 1999 r. w domu zakonnym sióstr felicjanek usytuowano Seminarium bp. Alfreda Abramowicza, w którym zamieszkali polscy klerycy, uczący się języka angielskiego. Siostry przeniosły się do swojej pierwszej siedziby w dawnej plebanii i pozostały w parafii do 2007 r. W roku 2002 szkoła parafialna została zamknięta, budynek wykorzystywany był na naukę religii oraz dla szkół etnicznych. Obecnie do parafii należy ok 500 latynoskich rodzin, ciągle jest też odprawiana w niedziele jedna msza św. w języku polskim, na która przyjeżdżają dawni parafianie. Seminarium bp. Abramowicza zmieniło siedzibę w 2009 r.