W latach 90. XIX w., na skutek dużego napływu ludności polskiej do Chicago, polska dzielnica, której obszar wyznaczały okolice kościoła św. Stanisława Kostki i św. Trójcy, była przepełniona. Część ludzi wyprowadzała się na przedmieścia lub do innych dzielnic miasta, ok. 40 rodzin z parafii św. Stanisława zakupiło parcele w dzielnicy Avondale, oddalonej o ok. 6 mil w stronę północno-zachodnią od centrum miasta i ponad 3 mile od kościoła św. Stanisława Kostki. Wówczas Avondale była jeszcze niemal pustkowiem, tylko gdzieniegdzie mieszkali Skandynawowie. Polskie rodziny osiedlały się po obu stronach ul. Milwaukee – drodze prowadzącej do cmentarza św. Wojciecha. Aby zachęcić innych do zamieszkania w tym miejscu, Polacy dążyli do utworzenia parafii oraz szkoły dla dzieci. Zwrócili się zatem o pomoc do proboszcza macierzystej parafii ks. W. Barzyńskiego, który jednak nie widział jeszcze wówczas potrzeby zakładania w tamtym miejscu nowej parafii. Wiadomość o zakupieniu domu przy ul. Wolfram przez ks. Kołaszewskiego z niezależnego Kościoła z Cleveland wpłynęła jednak na szybką zmianę decyzji. Ks. Barzyński zakupił nowe grunty przy skrzyżowaniu Milwaukee i Central Park, na których, pod koniec 1894 r., wzniesiono dwukondygnacyjny drewniany budynek o wymiarach 90 na 50 stóp, wykonany według projektu Adolphusa Druidinga. Na parterze urządzono sale szkolne i mieszkanie dla sióstr nauczycielek, na piętrze świątynię, w której od Bożego Narodzenia odprawiano nabożeństwa. Kościół i cały budynek poświęcił abp. P. Feehan w dniu 9 czerwca 1895 r. Świątynię wyposażono w dzwon i organy, ołtarz główny przyozdabiał obraz św. Jacka autorstwa artysty Tadeusza Żukońskiego. Zanim zbudowano plebanię, pierwszy proboszcz dojeżdżał do kościoła św. Jacka z kościoła św. Stanisława Kostki, obsługując jednocześnie kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika (parafia założona w 1893 r.) w niedalekiej dzielnicy Cargin. Wkrótce okazało się, że transakcja domu przy ulicy Wolfram nie została sfinalizowana, wówczas ks. Barzyński zakupił tę nieruchomość wraz z drewnianym budynkiem, który przeniesiono na posesję przy Milwaukee i zaadoptowano na potrzeby plebanii. Po kilku latach, na skutek uciążliwego ruchu przy ul. Milwaukee, w 1899 r. podjęto decyzję o przeniesieniu obu budynków na posesję przy ul Wolfram. Nowy adres kościoła św. Jacka i szkoły mieścił się przy 3651 West George Street. Kolejne lata obfitowały w szybki wzrost liczby wiernych. W 1901 r. we wspólnocie parafialnej skupionych było ok. 400 rodzin. Wtedy też podjęto decyzję o budowie nowej plebanii z cegły. Koszt inwestycji wyniósł blisko 10 tys. dolarów, tym samym, w starej plebanii urządzono mieszkania dla sióstr zakonnych, a ich dawne mieszkania zaadaptowano na sale szkolne. W 1902 r. do kościoła zakupiono organy za 1500 dolarów, w następnym roku zakupiono działki pod budowę kolejnego budynku. W 1903 r. zbudowano tymczasowy drewniany jednopiętrowy budynek przeznaczony na sale lekcyjne dla rozrastającej się szkoły. W 1906 r. za sumę 65 tys. dolarów zbudowano właściwą szkołę na narożniku ulic Wolfram i Lawndale. Wzniesiono trzykondygnacyjny budynek z cegły o wymiarach 156 na 80 stóp, gdzie na parterze urządzono kościół, zaś na piętrze osiem sal szkolnych. W suterenach wygospodarowano sale dla towarzystw i audytorium. Nowo powstałe i urządzone zabudowania parafialne poświęcił abp. J. E. Quigley 16 grudnia 1906 r. Pomieszczenie, w którym uprzednio odbywały się nabożeństwa, zaadaptowano na potrzeby szkoły. Kolejno w 1908 r. i 1911 r. parafia zakupiła grunty przylegające do posesji parafialnej i w 1912 r. zdecydowano się na kolejną inwestycję. Za sumę 11,850.00 dolarów powstała nowa plebania. Starą plebanię powiększono (w 1914 r.) dobudowując dodatkowe piętro i zaadaptowano na potrzeby mieszkań dla sióstr nazaretanek, które w parafii św. Jacka funkcjonowały od 1895 r. Poza pracą w szkole, w początkowych latach zakonnice prowadziły sierociniec dla dzieci oraz przytułek dla seniorów. W tym czasie do Avondale napływali ciągle nowi polscy osadnicy. W 1912 wspólnota liczyła już ponad 1700 rodzin i wtedy parafia św. Jacka została podzielona. Na terenie położonym na północ od ul. Belmont wydzielono nową parafię pw. św. Wacława, na potrzeby której przekazano drewniany budynek z 1903 r. Od 1915 r. zaczęto kupować działki pod budowę nowego, obecnego kościoła. Budowę rozpoczęto w 1917 r. kościół poświecono w 1921 r. Parafia nieustannie się powiększała, w 1920 roku liczyła blisko 2300 rodzin, w szkole w tym czasie 17 sióstr nazaretanek nauczało 1233 dzieci. Koniecznym było wzniesienie kolejnych budowli, w 1926 r. zbudowano drugi budynek szkoły, a dwa lata później dom sióstr nauczycielek. Kolejna inwestycją była dobudowa nowego skrzydła plebanii, przeprowadzona w 1944 r. Już wówczas podjęto plany budowy audytorium i sali gimnastycznej dla młodzieży, kupując działki pod budowę. Projekt zrealizowano dopiero w 1964 r. Społeczność parafii św. Jacka wyróżniała się niezwykłą aktywnością na polu kształtowania postaw narodowych i patriotycznych. Dlatego też organizowano tu wiece agitacyjne i wielu ochotników z tego środowiska zaciągnęło się do armii gen. J. Hallera, który gościł w parafii św. Jacka w 1923 r. W 1924 r. na terenie parafii wybudowano pomnik upamiętniający poległych żołnierzy. Podczas II wojny światowej blisko 2 tysiące parafian zostało zmobilizowanych do wojska w armii amerykańskiej. W 1942 r. parafię odwiedził premier rządu RP i naczelny dowódca sił zbrojnych gen. Władysław Sikorski oraz wicepremier Stanisław Mikołajczyk. Parafia była znana również w środowisku amerykańskim, na uroczystościach z okazji 50-lecia parafii w 1944 r. obecny był major miasta Chicago Edward J. Kelly. W latach powojennych osiadła w parafii emigracja polityczna, żołnierze z Armii Andresa i innych formacji z obozów przejściowych w Anglii i Niemczech. „Jackowo” czyli okolica kościoła św. Jacka, stało się w latach powojennych nowym centrum życia polonijnego, podczas gdy dawna polska dzielnica zaczęła podupadać na skutek zmian etnicznych i budowy autostrady (1960 r.) którą wytyczono dokładnie przez środek polskiej dzielnicy. Polacy przybywający do Chicago w latach 60. osiedlali się głównie na Jackowie, w 1968 r. parafia liczyła ponad 4 tysiące rodzin. Na bankiet obchodów Millenium Chrztu Polski w 1966 r., delegacja z „Jackowa” była najliczniej reprezentowana spośród wiernych z Archidiecezji Chicago. Fala emigracji solidarnościowej również zasiliła liczebnie parafię, podobnie latach 90. wielu emigrantów z Polski zaczynało swój pobyt w USA w „Jackowie”. W 1995 r. liczyła około 3 tys. rodzin. W początkowych latach XXI w. Jackowo było jeszcze znaną polską dzielnicą, gdzie kierowcy miejskich autobusów anonsowali przystanek w pobliżu kościoła św. Jacka zapowiedzią „Jackowo”. Zważywszy na ważną rolę świątyni w życiu Polonii, w roku 2003 ojciec św. Jan Paweł II wyniósł kościół św. Jacka do godności Bazyliki Mniejszej. Choć wielu Polaków wyprowadziło się na zachodnie i północne przedmieścia, przybywali do macierzystej parafii na mszę św. Wg. danych z 2005 r. na mszach św. niedzielnych gromadziło się ok. 8 tysięcy Polaków. W ostatnich dziesięciu latach nastąpiły gwałtowne zmiany etniczne ludności, miejsca Polaków zajęła ludność latynoska, zmalała tez liczba Polaków przybywających z odległych przedmieść, gdyż w wielu kościołach na przedmieściach odprawiane są msze św. w j. polskim. Mimo zmniejszenia się ilości parafian, bazylika św. Jacka ciągle zajmuje ważne miejsce w życiu Polonii chicagowskiej. Tu odbywa się wiele spotkań z ważnymi osobami życia politycznego i społecznego Polski, upamiętnia się narodowe rocznice przez okolicznościowe, koncerty, wystawy itp. Kościół św. Jacka odwiedziło wielu znamienitych gości m.in. bp. Władysław Rubin z Rzymu (1966 r.), kard. Karol Wojtyła (1969 r.) kard. Józef Glemp kilkukrotnie, gubernator stanu Illinois Jim Thompson (1987 r.), wiceprezydent USA George H. W. Bush z małżonka (1988 r.), prezydenci Polski: Lech Wałęsa (1991 r.) i Lech Kaczyński (2007 r.). W strukturze parafii św. Jacka, przez kilkadziesiąt lat funkcjonował kościół misyjny, założony w 1944 r. na polecenie abpa. Streetch’a przy 3051 North Christiana Avenue. Powodem jego powstania była potrzeba przeciwdziałania aktywności Kościoła Narodowego w tamtym terenie. Przez pierwsze lata działalności misji, jej siedzibą był drewniany budynek kościoła pozyskany od protestantów (przy Barry i Spaulding). Jednak wkrótce okazało się, że nie można było w nim pomieścić wszystkich wiernych. Dlatego też w 1955 r. zakupiono cztery parcele pod budowę nowej siedziby. Kamień w węgielny poświęcony został w tym samym roku 5 sierpnia, zaś dwa lata później, poświęcono kościół, nadając mu wezwanie Matki Boskiej Fatimskiej. Misja została nieoczekiwanie zamknięta w 1989 r., mimo że gromadziła liczne grono wiernych, a w jej strukturach działał nawet Klub Niewiast Kościoła Misyjnego. W parafii św. Jacka od początku posługują księża ze Zgromadzenia Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa zwani Zmartwychwstańcami. Od początku istnienia szkoły parafialnej od 2010 r. szkołę prowadziły siostry ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Od 2001r. w duszpasterstwie pomagają też Siostry Misjonarki Chrystusa Króla dla Polonii.