Lemont położone jest na południowo-zachodnich obrzeżach Chicago, kilkanaście mil od centrum miasta. Pierwsi Polacy przybyli tu w latach 60-tych XIX wieku. Pracowali w tutejszych kamieniołomach i przy budowie kanału łączącego jezioro Michigan z rzeką Missisipi. Miasteczko było zasiedlone przez Irlandczyków i Niemców. Początkowo wszyscy katolicy, niezależnie od narodowości, należeli do jednej parafii pw. św. Patryka.

W roku 1867 Niemcy w porozumieniu z Polakami utworzyli odrębną parafię pw. św. Alfonsa, jednak cztery lata później osadnicy polscy wraz z osadnikami czeskimi zwrócili się, do jedynej wówczas w Chicago polskiej parafii pw. św. Stanisława Kostki, z prośbą o objęcie ich opieką duszpasterską.

Zmiany przyniósł rok 1882, kiedy to abp Patrick Feehan mianował ks. Leopolda Moczygembę (założyciela polskiej osady w Teksasie), proboszczem parafii pw. św. Alfonsa i z uwagi na fakt, iż w większości stanowiła ją ludność polska (240 rodzin na 365), polecił zorganizowanie parafii polskiej. Wówczas ksiądz proboszcz postanowił kupić od Patricka Murray ziemię, pięknie położoną na wzgórzu (20 akrów), którą nazywał Jasną Górą. Część nabytych gruntów, zajmujących obszar 222 na 287 stóp, zapisano na własność biskupa (spełniono tym warunek uzyskania zgodny na założenie parafii), pozostały areał podzielono na 50 parceli i odsprzedano polskim osadnikom.

W czerwcu 1883 r. zwołano zebranie, na którym podjęto decyzję o budowie kościoła i szkoły, określając składkę na ten cel w wysokości od 10 do 12 dolarów – w zależności od dochodów. W sierpniu poświęcono kamień węgielny pod budowę kościoła, równolegle wznoszono budynek szkoły. Inwestycję, która trwała do kwietnia następnego roku, realizowała firma Jamesa Helbiga. Poświęcenia kościoła i szkoły dokonał bp Patrick A. Feehan w niedzielę 31 sierpnia 1884 r. W tym roku zbudowano także plebanię.

Pierwszy kościół, o wymiarach 119 na 56 stóp szerokości i 35 stóp wysokości, znajdował się na rogu ulic Sobieskiego i Czackiego. Posiadał ok. 700 miejsc siedzących.

W czasie trwania budowy szkoły (lata 1882 – 1884),  nauczaniem dzieci zajmowała się świecka nauczycielka. Po jej ukończeniu do pracy zaproszono Siostry Felicjanki. Do szkoły uczęszczało wówczas ok. 300 uczniów.

W roku 1898 wybuchł pożar w budynkach sąsiadujących ze szkołą, rozprzestrzeniający się ogień zniszczył także budynek szkolny. Nowa szkoła, wraz z mieszkaniami dla sióstr zakonnych, powstała dość szybko. Jej budową kierował Frank Pacholski, a materiały budowlane podarowali właściciele miejscowego kamieniołomu.

Kolejne lata upłynęły na prowadzeniu szeregu prac modernizacyjno-remontowych we wszystkich zabudowaniach parafialnych. W 1911 roku założono instalację elektryczną i centralne ogrzewanie. Potem zajęto się dekoracją wnętrza świątyni – w roku 1914 włoski artysta Giusti wykonał malowidła ścienne przedstawiające sceny biblijne.

W latach dwudziestych XX wieku parafia liczyła ok. 3,5 tysiąca wiernych, jednak w niedługim czasie, w wyniku zakończenia wydobywania wapnia i skończenia budowy kanałów, duża część parafian straciła pracę. Ilość wiernych zmalała wówczas do ok. 2 tysięcy. Mimo to nadal dbano o rozwój parafii, powiększała się też liczba uczniów w szkole (od roku 1915 była już  ośmioklasowa).

W roku 1926 na narożniku ulic Sobieskiego i Ledóchowskiego, zbudowano dom dla sióstr zakonnych (budynek projektowała firma Sandel & Strong), a dotychczasowe mieszkania zaadaptowano na sale szkolne.

W 1928 roku doszło do zwarcia instalacji elektrycznej. Wybuchł pożar, który zniszczył kościół i plebanię. Jednak już w lipcu następnego roku, dzięki ogromnemu wysiłkowi parafian, oddano do użytku nową plebanię, a do końca roku nowy budynek kościoła (w czasie jego odbudowy nabożeństwa odprawiano w kościele pw. św. Patryka).

W latach trzydziestych XX wieku podjęto decyzję o wybudowaniu sali parafialnej, jednak z powodu braku środków plany te zrealizowano dopiero w roku 1947 – zakupiono wówczas budynki Cook County Bureau przeznaczone do rozbiórki i w ten sposób pozyskano budulec w przystępnej cenie.

Ostatnią inwestycją, zrealizowaną przez wspólnotę parafialną w 1960 roku, było wzniesienie nowego budynku na potrzeby szkoły (dotychczasowy rozebrano).

W latach pięćdziesiątych XX wieku, wskutek zamerykanizowania się polskiego społeczeństwa, posługiwano się już tylko językiem angielskim – w ramach działalności wspólnoty wydawano anglojęzyczny biuletyn.

Lata siedemdziesiąte przyniosły odrodzenie w polskiej wspólnocie parafialnej. Najpierw ks. proboszcz Ryszard Jóźwiak zainicjował nabożeństwa maryjne i powołał maryjne grupy modlitewne, a w roku 1979, kiedy Papieżem został  Polak – kardynał Karola Wojtyła, założono Klub Polski i Polską Szkołę Sobotnią im. Jana Pawła II, przywrócono także odprawianie Mszy Świętej w języku polskim. Największe zasługi w przeprowadzeniu tej odnowy ma wikariusz parafii ks. Edward Witusik (Saletyn).

Na początku lat 90-tych XX wieku odnotowano znaczny wzrost liczby parafian (w 1997 r. było ok. 1 500 wiernych). W Lemont zaczęli ponownie osiedlać się Polacy. Przenosili się tutaj z centrum miasta. W tym czasie do szkoły uczęszczało już ok. 900 uczniów. W roku 1992 wspólnotę parafialną opuściły Siostry Felicjanki i od tego czasu szkoła działa pod kierownictwem personelu świeckiego. W dawnej siedzibie sióstr zakonnych utworzono przedszkole, które w roku 2002 przeniesiono do powiększonego o dodatkowe sale budynku szkolnego, a jego dotychczasową siedzibę wyburzono.

Obecnie do parafii pw. św. Cyryla i Metodego należy ok. 2 tys. rodzin, w większości polskiego pochodzenia. W jej strukturach funkcjonuje polska szkoła z ok. 400 wychowankami oraz szkoła parafialna licząca ok. 300 uczniów. Nadal działa Klub Polski, którego członkowie dbają o podtrzymywanie naszej tradycji i kultury. W każdą niedzielę odprawiane są dwie Msze Święte w języku polskim i trzy w języku angielskim. Społeczność parafialna prowadzi bardzo aktywną działalność. W miejscu dotychczasowej plebanii (przeznaczonej do wyburzenia), planuje się budowę nowego centrum parafialnego, które będzie zlokalizowane w sąsiedztwie ulic Sobieskiego, Ledóchowskiego, Czackiego i Moczygemby (w pobliżu biegnie również ulica Pułaskiego).