Kościół pw. Św. Stanisława Kostki utrzymany jest w formach historyzujących, nawiązujących do architektury europejskiego neogotyku, co widoczne jest przede wszystkim w zastosowaniu ostrołuków oraz pojedynczych zdobień wywodzących się z gotyckiego repertuaru form. Jest to budowla trójnawowa, w układzie bazylikowym, z prezbiterium, do którego dostawione są dwa dodatkowe pomieszczenia.  W bryle świątyni dominuje potężna dwuwieżowa fasada, zdecydowanie szersza od korpusu budowli, z wielkim oknem witrażowym w centrum kompozycji. Chociaż zdobienia fasady ograniczone są niemal wyłącznie do prostych elementów architektonicznych – płycin i fryzów zamkniętych ostrołukowo oraz okien to ich mnogość sprawia, że jest to kompozycja dynamiczna. Dodatkowo wzmocniona trzema uskokowymi portalami z dwuspadowymi daszkami, zwieńczonymi krzyżami. Całości dopełnia figura Matki Bożej z Dzieciątkiem usytuowana na konsoli wysuniętej przed lico fasady. Charakterystycznym elementem jest górna partia wież – ażurowe gloriety i smukłe, wyciągnięte ku górze iglice, z których każda zwieńczona jest krzyżem.  

Wnętrze jest przestronne i dzięki licznym, chociaż relatywnie niewielkim, oknom dobrze oświetlone szczególnie w partii centralnej. Podobnie jak na zewnątrz dominują w nim formy ostrołukowe. Sklepienia krzyżowe wsparte są na filarach z kapitelami w porządku kompozytowym i służkach spływających, zaś przy ścianach bocznych zastosowano służki wiszące. Ponadto sklepienie rozdzielone jest gurtami. Pomimo surowości i prostoty przyjętych rozwiązań osiągnięty jest efekt spójności i jednolitości przestrzeni.